43.Þáttur

 

Hjónin eru í felum inni í dimmu skoti og bíða örlaga sinna. Þau heyra fótartak nálgast og Ragnheiður hniprar sig sama og hvíslar í eyra Stefáns ,,við munum deyja, þetta er búið, o hvað ég vildi að ég væri bara á stofunni að klippa, ég er vissum að þetta er mitt síðasta!,,

Stefán nennti ekki að hlusta lengur á þetta þvaður og greip fyrir munn Ragnheiðar. Ljóstýra teygði sig við horn skotsins. Þau greindu mann sem staðnæmdist fyrir framan þau. Þar stóð hann í dágóða stund og klóraði sér græðgislega um allan líkamann og dæsti mikið. Hjónunum til mikillar gleði fór maðurinn framhjá án þess að verða þeirra var.

Ragnheiður var fljót að standa upp og hrista af sér köngulær og hrækja út úr sér vef þeirra. Stefán sagði að nú mætti ekkert klikka og gaf henni merki um að fylgja sér. Þau gengu í dágóðan tíma fullt af göngum sem virtust vera endalausir. Stefán staðnæmdist og leit á kortið og sagði að nú ættu þau að fara að sjá hurð sem væri mjög smá. Þau skimuðu svæðið og fundu loks téða hurð. Þú hlýtur að vera að grínast Stefán! Sagði Ragnheiður þegar hún sá hurðina, eða réttara sagt hlerann eins og hún orðaði það. Hjónin diskúterjuðu hvort þau ættu bæði að fara inn en komust svo að niðurstöðu að Ragnheiður færi inn, því hún væri fíngerðari og ætti þar af leiðandi auðveldara með að komast inn. Sjálfur ætlaði Stefán að standa vörð.

Hikandi opnuðu þau hlerann og litu inn. Þau sáu ekki neitt og settu því upp nætursjónaukana sína. Ragnheiði leist ekki á blikuna þegar hún sá að þarna inni var allt krökkt af rottum. Stefán bannaði henni að hætta við og ýtti á eftir sinni heittelskuðu.

Hvað mun Ragnheiður sjá þarna fyrir innan? Er Stefán alger gunga?