,,þú skalt ekki gleðjast,,

Það hefur ekki farið framhjá nokkrum manni (nema hann búi undir steini) að ólympíuleikarnir eru í fullum gangi. Þar er samankomin besta íþróttafólkið í heiminum sem öll keppast um sigur. Áberandi á þessum leikum er bandaríkjamaðurinn Michael Phelps sem sópar að sér gulli fyrir góðan árangur í sundi.

Þegar íþróttamenn hljóta sín verðlaun með þar til gerðri athöfn er gleði auðsjáaleg í andliti þeirra. En ekki allra...jafnvel þó þeir hreppi eitt af þremur efstu sætunum. Ég hef tekið eftir því að íþróttafólkið frá Asíu er ekki mikið fyrir að sína tilfinningar sínar á verðlaunapalli. Einstaka brosvipra stekkur fram en ekki meir.

Það er vitað mál að í þessum löndum er mikið lagt upp úr æfingum og allt í föstum skorðum. Íþróttafólkið er þjálfað myrkara á milli við mikinn aga - greinilega svo mikinn að það hefur enga afgangs orku til þess að fagna sínum árangri á stórmóti...eða jafnvel þora því kannski ekki.

Að vísu er það nauðsynlegt að hafa mikinn aga á hlutunum - en er heragi nauðsynlegur?

Íþróttafréttamenn

 

Mér finnst það alltaf jafn merkilegt hvað þessi íþróttafréttamenn virðast alltaf vera með haug af íþróttafréttum ,,alltaf nóg af fréttum,, segja þeir en svo virðist oftast vera eitthvað langt í þær. Koma með fréttir af heimsmeistaramóti í Curly og í kappróðri og segja svo frá því að einhver knattspyrnumaður í 3 deild karla hafi tognað.....